Zion

22 september 2016

Vanochtend om 4 uur lag ik te slapen en Marcel maakte mij wakker. Hij werd gek van mijn gesnurk en baalde dat alles zo een ongeorganiseerde troep was. Niks staat op zijn plek. Ondertussen waren we om half 9 al naar bed gegaan. T.v. kijken (…ja…er zit een beeldscherm in het plafond…hahaha)  was er niet van gekomen. Pikkedonker al om de klok van 7 uur. Geen dekens, geen handdoeken, kussens niks. Dus maar wat geimproviseerd van een aantal kledingstukken. Beginnersperikelen…nooit fijn. Overigens is het ontzettend warm, ook in de nacht. De woestijn is voelbaar.

 Marcel is ondertussen naar boven verhuisd – koffers en al versjouwd en slaapt tot half 6. Daarna zet ik nog wat koffie in de nacht. Slaap nog wat…maar we hebben echt nog wel last van de jetlag. We spreken vooraleerst aardige mensen. Amerikanen en Europeanen.

We zijn eerst wat gaan ontbijten, gewassen en afgedroogd met een t-shirt. Na het eten stukje organisatie gedaan, nadat Marcel ook nog een melding had gekregen dat onze creditcard al met 80 % verbruikt was tot aan onze bestedingslimiet. Gatverdamme.  Daarnaast dus gecheckt of onze ING rekening te veel had afgeschreven (ja dus….260 euro). We komen er uit met brainstorming.  Op pad eerst naar de Jucy Van en Citibank om onze dekenpakket op te halen.

Na al het gedoe nemen we afscheid van Las Vegas om 10 uur, krijgen we nog onenigheid en vertrekken om 11 uur. Op weg naar Zion National Park in de staat Utah. Ik zit nu in de auto op weg daarnaar toe te schrijven. Het belooft indrukwekkend te worden wat de natuur daar heeft gecreërd. We houden het plaatsje Springdale aan. Die leidt tot het Visitor Centre. Marcel rijdt voor het eerst Cruise Control. De auto is echt GREAT. Het autorijden is ontzettend easy en de stress van Europa is hier totaal niet voelbaar. Rechtuit, niet in slaap vallen.

We verlaten de staat Nevada met al zijn gokwalhalla’s en naderen nu om 14 uur Arizona. JE ziet het landschap veranderen van een woestijnachtig maanlandschap met weinig kleur (al is het meertje nabij Valley of Fire licht koraalblauw) zie foto. Daar hebben we geluncht. Snoeiheet.

Ik lees onderweg voor uit onze Lonely Planet. De natuur laat zich hier van zijn meest dramatische kant zien (en daar houd ik van)…met rijke dierenwereld en torenhoge zandsteenmonolieten. De mormoonse kolonisten die hier kwamen in de 19e eeuw waanden zich in de hemelse stad van God (Jeruzalem) en vandaar de naam Zion. Een oorspronkelijk nomadenvolk heten de Paiute en de Anaszazi indianen. Wel degelijk cultuur. Eigenlijk zoek ik die mensen…hun verhaal. Verschrikkelijk om in een land te zijn met alleen maar geschreeuw van Popeye, Coca-cola, Wallmart, Taco Waco, Buffalo Bills Café  en die mensen die diep verwant zijn met deze natuur niet meegenomen zijn in de identiteit van dit landschap. Wat is er gebeurd?

De Kaibab Paiute wonen rond het gebied rond Pipe Spring. Hopelijk komen we morgen er aan toe om   naar Pipe String National Monument te rijden.

De kleuren van het gebergte verandert van roze naar rood en geel en bruin en hebben acht verschillende steenlagen. Je ziet als het ware de bodem die geplooid is als een lapje stof omhooggestuwd is geworden. Langzaamaan zie je decors van films van het Wilde Westen. Het zijn de toeristische trekpleisters alhier.  Ik vind leuk. Rondom Springdale. Heel leuk plaatsje.

Het landschap verandert nu in Utah echt naar donkerrood. Vooralsnog reden we net wat slingerwegen waarin je werkelijk op een massief afrijdt. Nu weer is het landschap afwisselend maar vooral wel afgesleten tafelgebergten en uitgesleten canyons. Ook in het landschap zijn dieptecanyons zeg maar…weet geen andere naam.

Aangekomen bij het Visitors Centre van het Nationaal Park Zion, het is hier kei druk, onderweg is het rustig maar hier, busladingen vol. We kregen al snel te horen dat het park vol is, er zijn geen camp sites meer. We besluiten om de eerste de beste camping te pakken buiten het park en dat was met resultaat, nog geen mijl van de ingang. Hier hebben we een plekje in de natuur (met nog honderd anderen;-) We staan aan het riviertje die deze Canyon heeft uitgesleten, het is bijna niet voor te stellen. Om ons heen zijn de bergmassieven ongelofelijk mooi, hoog scherp, en rood/bruin van kleur. Aan de top wit. Het riviertje is niet om te zwemmen, het is bruin van de modder. Het is de Virgin River…geroemd hier. Overal zie je de naam terug.

Het weer slaat om van mooi en blauw naar grijs en hard waaien, echt HARD….even later gaat het gieten van de lucht. Het weer kan hier snel veranderen, we zien een tent met inhoud richting de rivier waaien. Ik ben er heen gerend en hij blijft nu net hangen vóór de rivier…in de boom….gelukkig voor de eigenaar. Wij gaan schuilen in de Jucy, het gaat nu erg tekeer, in een mum van tijd zie je de plassen verschijnen. Als de buien en de wind wat minderen gaan wij koken, en dat moet buiten gebeuren. Het gaat allemaal net, je blijft redelijk droog onder de achterklep. Ik maak van een oude bananen doos een windscherm om ons kook toestel, en het werkt ook nog….haha.  We maken een soort fajita’s, we wilden eigenlijk shoarma maken maar dat hebben we niet gevonden. Margré maakt de saus, ik vroeg later “wat waren die stukjes in de saus?” Stukjes knoflook…haha, gelukkig hebben we het samen gegeten. De maaltijd in de Jucy op geknabbeld, erg lekker.

Na het eten ging Margré naar het toilet en heb ik afgewassen , even later belde Margré op “ik weet niet meer hoe ik bij jou moet komen…” Haha Margré opgehaald, en we hebben er onder het genot van een bakkie koffie hard om moeten lachen.

Vannacht lekker geslapen in  The Penthouse (op het dak), gezellig met zijn 2e  in het knusse tentje. Het blijkt in de nacht berekoud te zijn, met klappertanden in slaap gevallen. Om 06:00 uur samen even plassen en dan weer terug onder de wol.

Vanochtend….23 september. Wakker geworden. Ik uurtje schrijven als therapie voor mijn zielsperikelen en Marcel schrijft aan ons reisblog. Zie foto…. Tot morgen.