Onderweg van Zion naar Bryce National Park

Onderweg van Zion naar  Bryce National Park

Vanmorgen een lekkere warme douche genomen, en daarna naar het restaurantje om weer het een en ander met wifi te regelen. Het is hier super makkelijk om te internetten, midden op een tafel staat gewoon een stopcontactdoos om je telefoon, camera of computer op te laden. En natuurlijk voor free wifi, toppie. De blog weer gespekt met 2 verhalen, en een hele berg foto’s. Het is een heel gedoe om al die foto’s steeds uit te zoeken en in te laden. Ze moeten natuurlijk wel chronologisch in de blog komen, de foto’s worden gemaakt met 2 telefoons en een spiegelreflex camera. Ik wil niet steeds uren met de blog bezig zijn, dus steeds 1 apparaat leegzuigen en dat op het blog plaatsen. Het houdt dan wel in dat elke keer de foto’s op de juiste data moet zetten. Maar genoeg over regelzaken.

Ik (Margré) zoek in het desbetreffende koffie annex winkeltje restaurantje naar de mormoonse dames. Ze zijn er niet. Jammer….ik had graag met hen in gesprek gegaan. Het is rustig, vredig en de esoterische spullen met reuze kristallen rozequarts en aquamarijn vliegen hier om je oren. Dromenvangers. Het is leuk om te snuffelen naar spullen die naar de natives verwijzen. Sieraden zijn leuk.  Dit alles is voor de verkoop aan toeristen. Wij zijn dat ook, maar de rol van onderzoeker kan ik hier niet laten. Ik begrijp van de mevrouw dat vooral aardewerk en vloerkleden representatief zijn – hier niet te vinden. De Indianen hebben veel aan ruilhandel gedaan middels deze spullen. Hun eigen taal om uiting te geven aan hun identiteit vind ik soms terug.  Ik lees dat de Coyote een rol speelt in hun ontstaansgeschiedenis.

De route naar Bryce is niet over een interstate (snelweg) maar over een soort provinciale weg. Er is veel te zien, kleine dorpjes rijden we door. Het zijn 10/20 huizen een kerk en veel kleine winkeltjes. Alles lijkt wel oud en onverzorgd. Oude en verroeste auto’s/trucks staan langs de weg en om en voor huizen. Veel reclame borden, en tussen de dorpjes door veel groen. Het landschap veranderd van bergen en kloven in een vlak land met weilanden en vergezichten. Soms is er een dorpje wat het uiterlijk heeft van het wilde westen zoals wij dat van tv kennen. Ik houd mijn voet bij de rem want misschien loopt Lucky Luck zo direct over.

Het doet mij denken soms aan Oostenrijk, met zijn houten huizen. Of The Little House on the Prairie komt langs. Dan weer zie ik Turkije terug, in de vorm van het gebergte van Cappedonië  (ik schrijf dit verkeerd, maar het is wit gesteente in driehoekige torentjes). OF Pancake Rock in Nieuw Zeeland.

De huizen zijn overigens niet allemaal zo mooi – veelal rommelig. Zeker niet rijk. Meer terug in de tijd. Qua auto’s niet helemaal: ik beeld me in dat alle auto’s en pick-up trucks met een ventiel twee keer zo groot opgeblazen zijn. De vrachtwagens hebben soms drie aanhangers. Blinkend komen ze op je afgereden.

De lunch gaan we nuttigen bij een lokaal wegrestaurant, we zetten de auto voor een winkel neer. Met dat ik uit de auto kom komt er een vrouw naar mijn toe lopen, ze is vriendelijk en begint gelijk een praatje en geeft mijn een kaartje in me hand van een RV camp site (recreatie vehikel camping) Ze vertelt dat je de Coyotes hoort zingen, een hemel met veel sterren ziet en dat de rendieren langs de camp site kan zien lopen. Wouw….. dat kan dus gewoon hier. We gaan eten in een restaurant waar de toerist niet vaak komt. Het is ouderwets ingericht, Jonny Cash hoor je op de achtergrond en vloerbedekking op de grond.

Eigenlijk waan ik mij in een kerstfilm van de jaren 80. Alles van blank hout, bekleding van geruite motief. Een groot elandshoofd boven een houtkacheltje. Ik zie de kerstverlichting hier wel hangen in rood/groen/blauw.

 Wij blijven bij de ingang staan want het is niet gewoon om zelf een plek te kiezen. We krijgen door een vriendelijke vrouw een plekje aangeboden, en er word een grote kan met ijskoud water neergezet. We bestellen drinken en eten, voor Margré een melk en een broodje tonijn met warme kaas er overheen, ik neem een Angus burger met friet. De koffie die ik er bij krijg is slap en veel. Het eten is snel klaar en super lekker, we krijgen het opgediend in een plastic bakje (van bv Xenos of de Bazaar) in het plastic bakje zit een geruit papiertje waar je eten op ligt. Het is kneuterig. Na het eten gaan we naar de ATM (pin automaat) De automaat staat in het winkeltje om de hoek. Het lukt ons niet om met het pasje geld er uit te halen. Er komt een wildvreemde man aanlopen en pakt het pasje uit me hand?? Hij haalt met een soepele beweging het pasje door het apparaat en…voila hij doet het…..!!. Steeds weer blijven wij ons verbazen over hoe buiten gewoon vriendelijk de bevolking is.

 De weg vervolgen we weer, en onze tomtom verteld waar we heen moeten en de cruise control staat aan op 55 mijl per uur ,wat een gemak. Nog een leuk anekdote; gisteren bij de ingang van Zion park vroeg ik aan de “Ranger” moet ik niet betalen voor die tunnel?? “Nee” zegt de Ranger “dat is alleen maar voor grote auto’s……” HAHAHA dit is geen grote auto?? Zeg ik……

We komen in Dixie/ Red Canyon National Park aan, de natuur verandert weer. Je rijdt hier het ene nationale park na het andere in. Het klopt ..zoals wij later met Amerikanen uit Minnesota spreken is in de West-Usa de natuur absolutely fabulous. We rijden aan op het Red Canyon Visitor Centre. Aldaar spreken we een vrijwilliger die ons verder helpt. We zoeken naar een winkel om dekens te kopen voor de nacht, want het vriest hier ’s nachts. Overdag 30 graden. Er is hier echt niks te vinden aan grote supermarkten. Ook geen kleine. Ze verwijst ons naar 13 miles verderop (wild west stadje) en tegelijkertijd vertelt ze dat het vandaag de dag is van de vrije toegang voor alle nationale parken. Alles is mudvol om te parkeren. We kunnen Bryce niet in. Ze helpt ons aan een camping die helemaal bij ons past – middenin de natuur met wel faciliteiten om te plassen en te douchen. Vervolgens zijn hier zeer veel paardenranges dus ….paardenritje? In de Lonely Planet lezen we over de Peekaboo Trail. Daar helpt ze mee om dat eerst te gaan boeken voordat morgen ook vol is.

De mensen hier zijn heel erg trots op hun land. De vrijwilligers doen het werk met zoveel passie. Voorbeeld: overal staat een vlag – wij kennen dat niet. ’s Avonds wordt soms de vlag bij de caravan op de campground geplaatst met twee lampjes erop gericht.

Maar goed…

De camping waar we nu zitten is niet zo ver van Bryce Canyon af, het was niet verstandig om in Bryce Canyon een camping te zoeken omdat het vandaag een feestdag is. Het is een heel leuke camping waar we gaan barbecueën, op een hout gestookte barbecue…..hoezee weer fikkie steken. Bij Bryce Canyon nog gevraagd om te gaan paardrijden. Het kan daar maar voor de prijs van 90$ per persoon….voor 3 uur……houdoe en bedankt, maar dat doen we niet. Al is er twijfel….maar er komen nog zo veel verleidingen in deze reis.

Gelukkig niet voor niks naar Bryce gereden, het is hier super toeristisch en we kopen hier 2 slaapzakken. Heerlijk fleece….kijk er nu al naar uit om er onder te liggen. Tijdens dit schrijven lig onder de slaapzak en ik denk dat we een juiste aanschaf hebben gedaan.

Terug op de camping verrukkelijk van onze barbecue zitten knagen. Daarna wordt tegen de klok van half 9 de auto door ons weer omgebouwd. Dan wordt het koud ook.  Waar overdag achterin de koffers en etenswaren uitgestald staan, daar wordt in de avond een slaapruimte van gemaakt. Kacheltje aan. Daar drinken we koffie en schrijven we. Bereiden de dag voor. Ik lees ook ….Krisnamurti. Filosofie. Door mijn ruststand komt die stof goed binnen. De nacht was nog steeds wel koud…maar er komt verbetering in. In de nacht ben ik gaan plassen en de sterrenhemel is zo helder en mooi….. Ik heb dat nog nooit gezien. Magisch….