Sequoia National Forrest

8 Oktober Sequoia National Forrest

Margré wordt gebroken wakker, slecht geslapen door pijn in haar rug.  Drie weken slapen op een fout bed breekt haar op. Ze is er misselijk van. Ze heeft de halve nacht niet geslapen.

Het ligt in de auto niet echt lekker. De deelnaden tussen verschillende kussens zijn niet fijn. Wij zijn geen mensen die rugklachten krijgen van slechte bedden. Maar nu breekt het op bij mij Margré. Er zijn grenzen…..Vannacht fantaseerde ik over het slapen in een bed van Motel 6. Ik vind deze pijn vreselijk. Baal. Het maakt me moe en daardoor heb ik vandaag geen zin.

Het zijn de perikelen die horen bij kamperen. Ik weet dat het met de kampeerskills van Marcel eigenlijk altijd goed komt. Hij vindt het altijd een uitdaging. Ik bedenk me dat ik hem help te vertellen wat precies de holte is, wat de pijn oplevert. Het matras van boven gooien we vanavond naar beneden. Denken we…

Met het uit de auto kruipen, zwermen er direct vliegjes om je heen, vervelend.  Na de koffie gaan we rijden, we hadden van andere mensen gehoord dat er op andere campings minder of geen vliegjes zijn. Wegwezen. Hoe hoger je komt, hoe minder het er worden. Dus go with the flow.

Op naar een hoger gelegen picknickplaats maken we een ontbijt. De weg is zeer afwisselend, de ene haarspeldbocht na de andere, steil omhoog en dan weer steil omlaag. De uitzichten door het dal zijn supermooi. Eindelijk een picknickplaats, voor we uitstappen zien we de vliegjes weer. Dus….we gaan verder. En dan…..één bocht verder….ONWIJS….een …..BLACK BEAR.  WE ZIEN EEN ZWARTE BEER…WE ZIEN EEN ZWARTE BEER…..hij is prachtig! We gillen het uit.

WAUW!!!

Hij loopt daar rustig te eten in het verdorde gras. Een beer….het is werkelijk niet te geloven dat wij daar BIJNA ZOJUIST net een boterham wilden eten…… SSSSLIK!! Zo mooi om te zien hij daar rustig zijn eigen gang gaat. We staan midden op de weg stil, dus lang kunnen we niet genieten. Er ontstaat een file…..wat zal die beer nu denken, gaat er door mij heen?

Later uitstappen en teruglopen vind ik niet een geslaagde optie …toch??  Margré sluit voor de zekerheid nog alle ramen. Reflex…deze beer lijkt  echter ongeïnteresseerd.

Verder kijk je bijna de gehele berm af of je meer beren ziet, maar nee …..niet meer beren gespot. Via de weg komen we hoger en hoger, en dan worden de bomen ook steeds groter. Raar want in Europa zie je het juist andersom, hoe hoger je komt hoe minder er bomen groeien.  Hier is de ligging heel op een andere hoogte. Niet boven de boomgrens.

Na een paar mijl zien we eindelijk de Sequoia’s…de broertjes van de Redwoods. Wat zijn deze ook groot! Ze zijn anders dan de Redwood Tree die we eerder aan de kust hebben gezien. Deze bomen zijn dikker, roder, rechter en de takken zijn groter en voller.  De grootste en oudste bomen in de wereld. Maar wat hen bijzonder maakt zijn de omstandigheden waaronder zij kunnen groeien. Er zijn 5 elementen die als voorwaarde dienen om te gáán. Ook beginnen de takken lager dan bij de Redwood. Later komen we erachter dat de barst ook uit flinterdunne laagjes bestaat, een soort schubben. Met de kleuren oranje, groen, beetje terra en donkerrood. Even voelen…..welke energie heeft deze boom? Het moet gigantisch zijn.

Marcel poseert nog even voor Annemiek, als bomenknuffelkont J

We hebben bij een museum op de parkeerplaats gegeten en gedronken, hier zijn veel mensen dus hopelijk weinig beren. Daarna een rondwandeling gemaakt door het woud van de Big Trees. Ik voelde mij net een kabouter. Tevens speelt het decor van the Lord of the Rings in mijn hoofd zich af – ongetwijfeld zal er wel eens eentje ’s nachts een aantal reuzenstappen maken waarin een legertje wordt gevormd tegen de sparren….

Onwaarschijnlijk mooi, je blijft foto’s maken en je blijft je verbazen. Als je naast zo een boom gaat staan, dan voel je je zeer nietig en heel klein.

Het is moeilijk voor te stellen dat deze giganten uit zo een klein zaadje voortkomen. Welke potentie zit er dan wel niet in zon klein zaad?

 We lezen dat uit de “dennenappel”- die overigens heel klein is -  komt pas een zaadje vrij als hij op de grond ligt. Als hij op de grond,  ligt moet er een brand woeden, en als de temperatuur goed genoeg is dan pas komt het zaadje vrij. Als de grond waar het zaadje op komt ook pas verbrand is dan pas…..ja dan pas gaat hij groeien. Het heeft wat voeten in e aarde, maar vuur is dus constructief. Tijdens onze wandeling schrikken we op van gekraak en een harde bons. Aan de overkant zien we een stofwolk??!! We denken dat er een boom, tak of een stuk boom gevallen is. Er wordt ook steeds voor gewaarschuwd.

Gelukkig is het ver van ons vandaan. Er staat dat een Sequoia zo zwaar weegt als 2 vliegtuigen, die willen wij dus liever niet op ons hoofd. Een Sequoia heeft veel water nodig, hij heeft ook een geweldig groot  en wijd vertakt wortelstelsel.

Om het museum is de ruimte goed opgezet, ze hebben hier geleerd van vroeger. Hier zijn de parkeerplaatsen verder weg van de mooie bomen, er is ruimte gemaakt voor de natuur. Vroeger was hier ook een benzinestation, maar ook deze is weggehaald. Kortom: dit park doet veel sympathieker aan. Op oude foto’s is te zien hoe het was, en dat lijkt veel op hoe Yosemite nu is.

Na deze wandeling nog bij dé der bomen geweest. De grootste te wereld. The General Sherman. De wandeling er naar toe was niks voor Margré, steil omhoog en omlaag. En Margré is niet zo lekker dus dan helpt dat niet geheel mee. Kortom: ik Margré verlang naar een bed om mijn slaap in te halen.

We halen het uitzichtpunt van de boom na 2,3 mile. Vanaf dit punt is de boom niet zo spectaculair als je zou verwachten. De boom is al een paar keer geraakt door bliksem en daardoor is de boom nu bovenin dood. Hij blijkt nog wel in diameter te groeien, maar niet meer zo veel. We besluiten niet verder te gaan en een campingplaats te gaan zoeken.

Bij Lodgepole is het bezoekerscentrum/visitorscenter. Ook is hier een camping, en we zien ook nog een supermarkt. De supermarkt is wel handig want veel eten hebben we niet meer. En we begrijpen van  iedereen, dan jullie willen dat wij goed zorgen voor onszelf!

Er staat een bord bij de ingang van de camping, op het bord staat het volgende: Bear break-ins in this campground in the past 7 days …… en hier staat ingevuld 3 keer!! De beren zijn hier dus HEEL ACTIEF! Voor MA Knip:  de beren hebben de afgelopen zeven dagen DRIE keer ingebroken…..

Help….help….help….

Veel plekjes zijn al bezet maar we vinden er toch nog één.  Margré besluit haar lichaam te volgen en die geeft aan om te gaan slapen. Margré kruipt in het tentje en ik ga boodschappen doen. Het is natuurlijk heel duur om hier boodschappen te gaan doen, dus met het hoognodige bier, wijn, melk en brood ga ik weer terug naar Margré. Onderweg vind ik nog een mega dennenappel, die gaat mee voor thuis. Bij terugkomst nog even met de Amerikaanse buren gesproken. De kaart erbij gehaald om een route te bekijken, misschien een optie voor ons.

Zij  hadden hem gereden:  een route gaat dwars over de bergen heen en dan komen we uit in Death Valley. We gaan het samen nog even bekijken. Margré ligt nog lekker te knorren en ik geniet van het lekkere weer. Gelukkig zijn hier minder vliegjes, lekker aan een biertje en een zakje chips. De twee reisverhalen afgeschreven, jammer dat er geen internetverbinding is.

Margré is intussen wakker geworden, de rust heeft haar goed gedaan. De pijn in de rug is weg, dus kwiek en fruitig komt Margré uit het tentje (dus niet, want ik ben echt een hark)

Na kort overleg besluiten we om lekker hier te blijven. Nu geen wandelingen meer maar gewoon genieten. Iedereen is druk met fikkie stoken bezig, we zitten nu een stuk hoger in het park maar het blijft wel een beetje raar. Ik heb ook geen bord of waarschuwing gezien dat er nu hier brandgevaar is. Met andere woorden, ik ga ook fikkie steken!!

Zelf een beetje hout gesprokkeld en een uur later liggen de hamburgers te sissen op het rooster. Margré maakt een salade en de gebakken hamburgers zijn al snel geboren. Tijdens het eten is het al behoorlijk donker. Het is een leuk gezicht hoe iedereen met diverse soorten en maten lampjes bezig is. Overal zie je de kampvuurtjes branden, ook hier zie je veel verschil in. Je hebt de rookvuurtjes, de bescheiden vuurtjes en natuurlijk de uitslovers met hun megavuur.

Tijdens het eten stopt er een auto, een vrouw stapt uit en vraagt of wij onze plek willen delen. De kampeerplekken zijn groot en dus waarom niet? We snappen wel dat het vreselijk is om in het donker een plekje te zoeken. Ik rij de auto aan de kant en zij kunnen hun tentje opzetten. Dit zijn de leuke dingen van kamperen, je maakt snel contact en je helpt elkaar heel snel. De twee  jonge mensen komen uit Zwitserland. Ze waren in San Francisco voor een bruiloft en nu plakken ze er twee weken vakantie aan vast.

We delen de anti berenbox en de picknicktafel, gezellig. De temperatuur zakt weer snel. Koffie, reisbescheiden en de folders van het park in de auto en dan deur dicht. Lekker knus binnen in de auto de laatste dagen qua planning  doornemen. De terugreis.

Conclusie: morgen blijven we in het park, de plek op deze camping bespreken we weer. Rust, dat is wat we willen. Wat wassen en alle proviand opmaken. Dit is ons laatste weekend voor de aftocht begint. Geen route dwars door de bergen  naar Death Valley. Op 10 oktober gaan we de terugreis beginnen, het is een reis van in totaal 8 uur. We doen deze rit in twee dagen, dus  valt het dan wel mee.

Het zal voor het grootste deel snelweg zijn. Maar dat is beter dan nu weer een nieuw avontuur op te zoeken J. Morgen een wandeling maken en een stukje naar Kings Canyon rijden. Een aangrenzend park.

Voor nu …..toch beneden slapen met een aanpassing van het bed. Het onmogelijke maakt Marcel voor mij mogelijk….I love him en….slapen en hopen dat de verandering in het bed van Margré gaat helpen, truste.

(ps….en het helpt).