Bryce en onderweg naar Page

Marcel was reeds vanochtend op 26ste met het uitschrijven van deze dag. Hij deed dat terwijl ik  nog in bed lag. Helaas viel de laptop uit ….document gevlogen. Dus hierbij doe ik een hernieuwde poging en sla tussentijds op. De batterij moeten we spaarzaam mee zijn, want opladen gaat met afwisseling van twee telefoons, een fotocamera en laptop.

Wel…

Hij schreef hoe ingenomen hij was gisteren met de douche in Bryce. Het had gevroren en ondanks onze dekens bleef het klappertanden. Hij heeft een foto genomen hoe hij ’s ochtends op de tafel het woord KOUD heeft geschreven. Ondanks dat ontbijt genomen buiten. De ranger van het campingpark ruimt netjes alle dennenaalden, papiertjes, rommeltjes, houtskool op van degene die vertrekken. Hij vet opnieuw de barcebueroosters in. De  Daardoor blijft het zo netjes en wij vinden het fijn. Bewegwijzering is heel duidelijk, er wordt gerekend op je zelfstandigheid om de betaling te regelen met een invulformulier en envelope. In de verste verte doet het mij denken aan Staatsbosbeheer bij ons.

Op weg naar het Nationale Park Bryce Canyon. Daar aangekomen, de auto geparkeerd en dan…..ja dan….Je kijkt over de rand van de Canyon, je adem inhoudend…..WOUW…. Ik kijk in het rond en zei in mijn emotie “Tering wat is dit mooi”2 mensen kijken op met een blik van “nou, nou moet dat nou??”(ik denk Nederlanders, haha) Beneden zie je in verschillende kleuren wit, bruin, groen, rose, geel en alle kleuren die daar tussen vallen. Het zijn rotsen die uitgesleten zijn door weer en wind. Het zijn rotsen in diverse vormen maar vooral hoog smal en puntig gevormd. De wind heeft hier vrij spel gehad, sommige rotsen staan in mijn inziens op het punt om om te vallen. Hier en daar staat een boom of struik dat je bij je zelf denk “hoe kun je daar nou groeien” Ik blijf een tijdje rond kijken zonder 1 foto te nemen, het is te veel en te weids. Maar na een paar minuten begint het, de 1 naar de andere foto klik ik weg. Ik kijk naar Margré en die is niet veel anders aan het doen, het ene plekje is nog mooier dan het andere.

Bryce Canyon is zo totaal anders dan Zion en toch ligt het hemelsbreed 100 kilometer uit elkaar. Ongeveer. Hoe maakt wind, ijs en regen toch zulke sculpturen? Dat valt niet te beredeneren. De regelmaat, synchroniciteit is wonderlijk.  Niets heeft de natuur zo maar hier gedaan….deze vormen zijn ondanks hun diversiteit toch rustgevend. Het is inderdaad een soort mega Efteling…..een sprookjesland. Ik zou feeën hier kunnen zien. Marcel zei dat hij een tomaat zag, maar dat was ik….rood gekleurd.  Betoverend. Het amphi theater zoals het uitzicht hier wordt genoemd is vanuit het middelpunt echt opgebouwd als een elips met allemaal hoodoos. Hoodoos zijn de op elkaar gestapeld mergel die als stenen die verbonden blijven. Soort stalagmieten.  Je kunt het terug zien op de foto’s.  Paardenritten horen bij deze omgeving. Ranches zijn hier overal te vinden in deze wilwest omgeving. De dieren zijn muilezelpaarden en ze dragen de toeristen heel steile hellingen op en af. De paarden zien er goed doorvoed uit gelukkig. Het is leuk om hen te zien gaan. Natuurlijk hadden wij er ook op willen zitten.

 Alles is volgens een plan hier, het ritme de regelmaat als je doordringt en dichterbij gaat en focust. Als je meer kunt worden dan een fotograaf alleen of een consument. Hoe kunnen wij mensen ooit saai zijn? Ik bedank de natuur.
Her ruikt  naar een sparrenwoud. We zien  sparren staan die al meer dan 1000 jaar oud zijn. Dieren zijn niet zichtbaar, behalve de eekhoorns en sprinkhanen die voor Marcel lijken te poseren. We nemen onze lunch op een stronk hout.

De wandeltochten heten Navajo trail en Queens trail loop en starten bij Sunset point. We doen ze beiden en zijn drie uur onderweg. Het laatste stuk  opwaarts is moordend en we snakken naar water. De temperatuur is omstreeks 30 graden!

Marcel loopt voorop en constateert dat de bijrijdersdeur openstaat van onze Jucy. Wéér ingebroken! Hij loopt hartverknetterend verder, maar het blijkt een mede collega Jucy Van te zijn….. er bleek iemand in de auto te zitten. Verderop stond de onze met dichte deur. 

Hij vertelt het mij bij nadering met nog  een nabonkend hart. We komen veel mensen tegen die met dezelfde auto reizen als wij. Iedereen zwaait naar elkaar en gelukkig hebben we hier óók vrienden….

We reden weg verder het park in een pakken nog een bezienswaardigheid. Een natuurlijke brug is gevormd genaamd de National Bridge. Het is waanzinnig mooi. Darna wilden wij nog naar Yogamba, maar ons benzinemeter van de dorstige Dodge 3,5 liter gaf nog een kwart aan. Het risico om zonder brandstof te komen is te groot. Daarna vertrekken we uit het park en kunnen we gelukkig tanken. Hij was nagenoeg leeg…

Toen wilden wij richting Page voor de volgende bestemming. De tomtom wijst ons achteraf de goede kant op , maar wij denken hem te slim af te zijn door een kortere route te kiezen (haha).  Bij een winkel vragen wij  of dit de juiste route is, nadat we  17 mile gereden hebben. Wij moesten het navragen bij het Visitors Centre. Daar zei een man dat het  onmogelijk was om de kortere route te pakken. Want door weersomstandigheden is het onbegaanbaar geworden. Het is een zandweg. Kortom: de tom tom was het hardst aan het lachen. We besluiten daarna toch weer helemaal terug te rijden en de juiste route te pakken.

Drie uur rijden.

Page komt in zicht. Onderdeel van het Glenson National Monument Park.

Page is een plaats die ligt aan een meer genaamd Lake Powell. Dit is een kunstmatig gecreëerd  meer om als opslagplaats dienen voor o.a. Arizona. Er is een enorme stuwdam gemaakt in de Colorado River ten behoeve van de stroom- en watervoorziening in vijf staten. Utah, Arizona, Nevada, New Mexico and Colorado. Marcel is geïmponeerd door de techniek die hier gebruikt is.

We rijden over de brug en constateren dat hier de plezierjachten twee keer (drie keer?)zo groot zijn op dit meer als in Europa. Deze boten zijn naar ons idee geschikt voor op een oceaan…wat een karikatuur.  Mensen gebruiken deze boten als caravan om in te wonen.

De camping waar we gaan staan is kunstmatig. Uit de desert opgetrokken lemen restrooms (toiletten), parkings places en pizzahutjes. We krijgen een plek toegewezen en het valt mij op dat hier de mensen een echt indiaans uiterlijk hebben. We komen in het woongebied van de natives. We gaan eerst een hap eten – Marcel eet een pizza en ik eet Italiaans. Marcel krijgt een biertje gratis omdat de tap op is.

  Dus.. we staan schuin zij aan zij met aan weerskanten slagschepen van campers. Er blijven continu mensen betrokken kijken en vragen naar onze Jucy. De Amerikanen vinden het zo ontzettend geweldig dat we een tent op het dak hebben. En hoe we daar in komen…. Jaahhhh…..Het voelt leuk. 

De sterrenhemel nogmaals bewonderd. Schitterend.

Naar bed….ik ben afgesjouwd na de wandelingen en Marcel schrijft en leest nog wat. Het is snikheet. De generators van alle airco’s  staan te razen. De klok tikt half 20.30 uur. Marcel doet om 21 uur het licht uit. Tot morgen.