Van Mariposa naar Yosemite Nationale Park

6 oktober Van Mariposa naar Yosemite Nationale Park

Het was echt berekoud vannacht, gelukkig sliepen we binnen en niet in het tentje. Voor het eerst niet zo vroeg uit bed, komt door de kou denk ik. Margré maakt het ontbijt, belegde broodjes en koffie. Voor de was/douche/schrob beurt praten we over van alles en nog wat. Het is grappig maar op vakantie droom je meer, of je onthoudt het beter. We praten bijna elke morgen over dromen, grappig. De dromen gaan vooral over vroeger, bij Margré over de Havo  en de Ramentijd. Dat is de prehistorie van Margré (20 jaar oud) .  Bij Marcel over zijn oude werk.

 En natuurlijk gaan we daarna  nog opruimen en afwassen. Het is prettig zitten in de zon.

Het dorpje Mariposa hebben we nog even bekeken, voor ons viel het een beetje tegen. Het ziet er uit als een wild-west dorp dat  het massatoerisme  voor Yosemite  opvangt.  Er zitten winkeltjes bij helemaal in de stijl van Queen Anne. Ons doet het wat oubollig aan  - style House on the Prairie. Schalen, bloemen, geurzakjes, Green Hill….De planken kraken onder onze voeten. Het huis is blauw geschilderd met witte kozijnen. De veranda maakt het beeld compleet. Er zitten dakversierselen aan het huis die op kant lijken. Natuurlijk ontbreekt in deze tijd van het jaar de pompoen niet, vanwege Halloween. Potjes en allerlei friemels…én  de Amerikaanse vlag.

Wel heeft Margré nog een armband gescoord, ik ben een dief van mijn portemonnee, zegt Margré…… Ook heeft zij een ijzeren levensboom ingeslagen, voor aan de tak in de huiskamer thuis. De levensboom staat symbool voor Margré haar eigen zaak. De Tree of Life volgens de analytische psychologie. Leuk.

Dan op naar de ingang van Yosemite, de weg er heen is fantastisch. De grote rotsformaties,  het doet denken aan Italië of Zwitserland. De granietblokken rijzen recht voor je op, zo massief. De kleur is lichtgrijs en antraciet, donkergrijs. Ik vergelijk het met potloodstiften HB.  Het is mooi, maar niet meer dan dat. Het raakt ons niet.   In het park staan we in de file, het is super druk. Dit verbaast ons voor de tijd van het jaar. Ons plan is om het visitorcentre te bereiken, en te vragen of we alvast een reservering kunnen maken voor de nacht. Voordat je bij dat centrum aankomt ben je twee uur bezig.

De grootte van het park is dus enorm. We raken geïrriteerd door de drukte. Duizenden mensen willen een dagje uit – ladingen mensen rollen uit de bussen, kinderenkampen etc.

Bij de ingang krijgen we te horen, dat de campings al  vol zijn….tja….een jaar van te voren boeken de mensen al. Het laatste stuk net voor Yosemite Valley  (kern) is er een 2 baans weg!! Afschuwelijk…in een natuurpark! En zelfs daar staan we in een file!

 Bij aankomst is het rommelig en onoverzichtelijk, we parkeren bij een camping reserveringsbureau. We krijgen te horen dat reservering mogelijk is door op een wachtlijst te komen; er staan 40 mensen ruim voor ons. Dus….Daarnaast kunnen we het proberen op een camping iets  noordelijker: misschien zijn er nog plaatsen?

Buiten kijken we elkaar aan: nee. we willen dit niet. Wat we wel willen weten we ook niet.

Even lunchen dan maar.

We besluiten om het hoofdstuk camping achterwege te laten. We  richten ons op het Visitorcentre en daar komen we er achter, waar plek kan zijn voor vanavond buiten het park. Wij vinden het prettig om te weten waar we slapen. Dat geeft rust. We moeten daarvoor  wel weer helemaal terug naar waar we vandaan komen.

We lopen  vervolgens een route in een nagebouwd Indiaans dorp. Marcel loopt te kicken op herten en eekhoorns die eikels begraaft. Nootjes….Ik Margré neem foto’s en we bezoeken het Museum voor Indianen die hier hebben geleefd. De Awhananee. Ofwel de Mandenmakers. Ik verdiep mij erin en ben geshockeerd dat zij hier in dit gebied ruim 4000 jaar ongestoord gewoond hebben. Door de goudmijnjagers die wapens hadden, waren zij echter kansloos en zijn uitgemoord.  Er is niets meer over van die cultuur. De manden die de vrouwen maakten, zijn zeer verfijnd. Er zitten hele grote zitten erbij.

We pakken de shuttle-bus bij halte 2 en stappen uit bij nummer 17.  De route leidt naar een waterval: er is  resterend weinig water. Al twee jaar heeft het niet geregend hier in California (PRAY FOR RAIN staat er langs de kant van de weg). De klimaatverandering heeft ook hier zijn invloed: wij zien dat vele bomen hier bruin zijn.  Echt veel! Door de droogte lijken ze ziek te worden….horen we later. Wat gaat de afbraak hard wereldwijd. We voelen ons daar verdrietig over en dat is goed.

De route nummer 17 was dus de Mist Trail tot the Vernon Falls. Ik word bloedchagrijnig als ik continu stijg en daal tijdens een wandeling – en dat is hier ZEKER het geval. Zo een 5 kilometer…..Marcel loopt in eigen tempo rap door. Gezien het feit dat ik niets heb met resultaten heb, stop ik ermee en wil ik genieten van de omgeving. Scheldend en tierend loop ik Marcel tegemoet, omdat ik Adams Peak (Sri Lanka) erbij haal en de Pico de la Nueve ( Madeira). Daardoor snapt Marcel direct hoe laat is….hij had al aangevoeld omdat ik steeds verder achterop kwam.

Ik zoek een plekje in de zon en even later komt Marcel weer terug….een waterval met summier hoeveelheid water. Hij heeft bakken met zweet daar achter gelaten, want hij verhoogde zijn tempo. Het laatste stuk bleek een echte klim. Ik BLIJ!!!! Marcel ook, en hij liet mooie foto’s zien.

Het afdalen gaat zo hard dat we spierpijn krijgen in onze bovenbenen en kuiten. Ik Marcel heeft nu behoorlijk pijn in zijn linker kuit. Gisterennacht had ik opeens kramp in mijn kuit, ik heb dat nooit gehad en ik hoop het ook nooit meer te hebben. Wat doet pijn…

….hoe al het zijn over 5 jaar? Deze droogte…..deze drukte.  Ik vraag me af hoe wij dit gebied samen gaan overleven of dat het eerst helemaal anders moet? De aarde lijkt te bezwijken onder de druk van de mens. Eerst moet het water tot aan de lippen stijgen.

We verlaten Yosemite.

We hadden een camping gevonden in Groveland. Dus in de auto gestegen, en we komen uit op een smalle eenbaansweg recht het woud in….brrrr……veel klimmen en diep dalen. Je ruikt de remblokken Van het stevige remmen, gelukkig weet ik van mijn oude beroep hoe dat ruikt. Dus ik weet ook dat we niet heul veel zorgen hoeven te maken. Het lijkt een no-go area. Geen verkeer, geen borden, geen belijning, geen huizen…niks. We hopen op de beer (die komen voor in Yosemite. Er zijn er afgelopen jaar 49 doodgereden. Pptverdomme….ze zijn gevaarlijk). We zijn huiverig om in donker te rijden in een stuk niemandsland.

Gelukkig hebben we Jopie en we noemen beiden haar naam. Doorrijden of niet…? We kunnen het best de tomtom volgen, ook al ziet het er naar uit dat uitmondt op een camping waar een seriemoordenaar huishoudt.
We spreken over bijlen en motorzagen. Spannend. En ja hoor, we rijden de achterkant van een dorp in….daar zien we borden met Yosemite Lake. De campingground!

De camping zit echter vol: de beheerder wijst ons een plek aan de overkant buiten de campground. Gratis en voor niets! Volgens hem zijn er al 5,5 jaar geen beren geconstateerd, dus…..we drinken maar een wijntje. Ik maak een Italiaanse gorgonzolaschotel met uitgebakken spek. Marcel maakt het bed klaar en haalt het water.

Er staat een wit authentiek hek om de camping heen – Marcel zakt er bijna doorheen. Het blijkt kunststof….haha. Toch nog de geest van Las Vegas hier We spreken met onze buurtjes, Duitse jonge mensen. De 2 jonge mensen hebben al 2 jaar voor een Duitse firma in de USA gewerkt en gewoond. Ze zijn nu 2 maanden aan het reizen door de USA en gaan daarna toch weer terug naar Duitsland. Bij ons kwam gelijk de vraag naar boven ….waarom?? Het is een heel duidelijk antwoord. Als je gezond bent en werk (genoeg verdient) hebt dan is het goed vertoeven in de USA. Maar als je wat markeert dan komen de problemen al snel om de hoek kijken. Je weet vaak niet wat de rekening van een doctor kan zijn van een behandeling  en/of medicatie. Zij gaf als voorbeeld een klein potje crème tegen een allergie koste haar $450,00 ………. Ook als je een baan hebt dan moet je rekenen op 10 dagen vakantie …per jaar!!! Elke keer als je ziek bent dan gaan er dagen af!!!!! Dat is niks voor ons en dus ook niet voor hun. Terug naar Duitsland dus hahaha   Het was wel heel gezellig om even met hun te praten.

’s Avonds relaxen we nog even op de camping in het familiyhouse. We besluiten Yosemite niet meer te bezoeken en voort te gaan naar Kings Canyon en Seqoiua National Park.

Welterusten.