Van Kingman naar Joshua Tree

29 september Van Kingman naar Joshua Tree

Heerlijk geslapen, wel wat warm gehad. We zijn niet overvallen, de bier en wijnvoorraad is niet geplunderd. Grapje natuurlijk, het is een vooroordeel dat er dieven zijn.

Een bakje cornflakes en een kopje koffie en dan gaan we weer. De koffie is uit een zakje, je moet het net als thee laten trekken…..bleeh.  Twee zakjes per kop heet water, dan lijkt het meer op koffie.

Vanuit de camping gebruiken we de tomtom om naar een locomotief te rijden. Uit de oudheid weliswaar. Ik had deze locomotief op een plaatje gezien en die wil ik in het echt bekijken. Vroeger had ik een treinbaan (heel groot, ik sliep er bijna onder;-) dus ik ben nog steeds wel een beetje treinengek. De locomotief is gigantisch, ik heb nog nooit zó een grote locomotief gezien. Volgens het plaatje dat er bij staat weegt het ding 73 ton (1 normale auto weegt 1 ton) hij had een topsnelheid van 100 mijl per uur!! En dat reed hij over stalen rails op houten bielsen!! 

Ik bedank (zegt Margré)….

Hij is in 1927 gebouwd en had dienst tot 1953, toen werd hij verstoten door de Dieseltrein. Door de move van mij om de trein te willen zien, zitten we opeens op dé Route 66!! Het is onduidelijk hoe we deze weg moeten vervolgen. We vragen het aan een moteleigenaar Motel 6. Hij vertelt dat de Interstate 40 een groot deel van de originele Route 66 heeft opgeslokt/vervangen. Het is dus bijna onmogelijk om hier deze route te volgen.  Jammer, maar we zien op dit stukje nog wel mooie iconen van vroeger. Bijvoorbeeld een saloon, tekstweergaven, hippiewinkels: het is een populaire route die aan de jaren 60 doet denken.

Eindelijk weer on Route, we hebben vandaag nog een heel stuk te rijden. Gelukkig waren we vroeg wakker. Toch gaat de route rijden sneller dan dat ik had verwacht, 75 mijl per uur. Bij een splitsing laten we de snelweg achter ons en gaan binnendoor de Highway 95 op.

Het is een route langs de Colorado River richting Lake Havasu. De Colorado River is hier een natuurlijke grens tussen California en Arizona.     Onderweg pakken we een echt truckers-eettentje om een ontbijtje  te pakken. Daar wordt continu omgeroepen dat de douches vrij zijn. Werkende chauffeurs kunnen hier gebruik van maken.

We doen boodschappen onderweg en merken in de Wallmart hoe hot Halloween hier is. Twee tot drie gangpaden vol met artikelen. Wij experimenteren mee en op de foto’s is te zien welke outfits te we hebben gekozen.

We zoeken gewoon cornflakes en we willen niet gezoet. Het supermarktpad is zo ongeveer 20 meter  (!) en ongezoet is niet te vinden….dan nemen we maar die met minste calorieën. Alles is te koop in één winkel – het de Albert Heijn, de V&D, de Hema, de Praxis, de wapenhandelaar, Lingerie noem maar – ALLES vind je onder één dak. Resterend vind je geen winkels.

Marcel maakt een foto van een truck – oude trucks met grill en chroom - de moderne trucks zijn namelijk gestyleerd en saai. 

Een broodje met ei en natuurlijk bacon voor Marcel, en voor Margré een biscuit chicken met een KOFFIE. De koffie van Margré zit in een halve liter beker, vól!!

We hebben daar wifi, en een heel goede verbinding, dus…..uploaden van reisverhalen en heeeel veeel foto’s (we hebben er nog veuuuuuul meer) …hihi…Brabo’s.

Onderweg maken we weer veel foto’s. De weg is kaarsrecht en een bord geeft aan dat we “hums” krijgen?? Huh? Wat zijn “hums”?

Golvende wegen, elke keer als je uit een golf komt voel je dat in je maag. We stoppen soms om foto’s te maken, als je uitstapt dan is er een warme deken die om je heen pakt. Het is een graad of 40+, zonder wind…..pffff. Heeeet!!

Je wilt graag weer terug in de auto met de ramen dicht en de airco aan. In de middle of nowhere  zie je langs de kant van de weg brievenbussen staan. Een teken dat hier toch  mensen wonen, waar ze van leven en hoe ze het in deze hitte kunnen uithouden ……heb ik geen idee van. De lucht is mooi, intens blauw en wolken die daar door heen dwarrelen.

Ik (Margré nu) maak foto’s van de blauwe lucht inclusief de wolkenpartijen. Dit zijn geen Hollandse luchten van Rembrandt. De beweging doet me denken aan de vormen van Antilope Canyon….maar zo blauw. Blauw blauw blauw…giroblauw.

Ik lees in onze gids dat Joshua Tree National Park is vernoemd naar een profeet in de bijbel. Een ontdekkingsreiziger in de 19e eeuw vond deze soort bomen (een soort yucca) afzichtelijk. Wij vinden ze wel leuk. Mede omdat onze yucca in de tuin niet erg wil groeien …

hier zien ze er goed uit.

Ze zijn vrij grillig en hebben aan elke arm een soort pruikje van groen gesneden blad. Echt een boom in droog gebied. De mormoonse kolonisten uit Duitsland uit 1900 die reisden richting Utah vonden in deze armen van de boom juist de wegwijzer naar het beloofde land. Zoals in een verhaal van de bijbel vonden ze deze pruiken lijken op de baard van een patriarch uit het oude testament. Die kreeg de ingevingen van profeet Joshua. Vandaar de naam.  Leuke info.

Om half vijf komen we bij het Bezoekerscentrum aan van het Nationale Park Joshua Tree. Gelukkig want om vijf uur zijn ze dicht. De parkwachter of ranger vertelt dat er géén douches zijn op de campings in het park. Shit….en een douche is nou net wél wat we willen. De ranger vertelt dat er helemaal geen water in het hele park aanwezig is…….oké dan. Water is hier zeer schaars.

Op zoek naar een alternatief. We zijn met summiere aanwijzingen van de ranger op zoek naar een RV campingground gegaan, zonder resultaat. Intussen de tomtom aan geslingerd (die geeft ook campings weer ….hebben we vandaag ontdekt) en die geeft een RV campingground aan over 15 mijl. Maar even navragen bij een tankstation. Margré gaat het vragen en alle mensen daar gaan zich er over buigen. Ja hoor, ze weten het. Met de informatie van het tankstation, een paar mijl rechtdoor en dan afslaan en dan even doorrijden en dan weer afslaan en dan rechts moet de RV camp er zijn!!??    Dus……niet.

Na de route gereden te hebben staan we midden in de woestijn op een zandweg, er is in de gehele omgeving geen RV camp te zien. Zullen we dan toch maar besluiten om de Tomtom te volgen?? Ja. Dat is de conclusie.

Het wordt steeds later ook. Na een duidelijke uitleg van Miep uit de Tomtom arriveren we eindelijk op een RV campingground.

Misschien moeten we maar eerder naar de Tomtom luisteren….het gebeurt ons nu al voor de derde keer ….Jopie vertelde dat ons ook al. We zullen niet meer dom zijn.

We arriveren middenin de woestijn bij een soort oase – d.w.z. onze camping. Het is een bijzondere plek, we zien een meertje met eenden en meerkoeten die tussen de rietstengels heen zwemmen??...in de woestijn??

Bij aankomst komt er een vriendelijke vrouw aanrijden in een golfkarretje, ze vertelt dat er genoeg plek is en ook dat er douches zijn. Jippie! We betalen en vragen hoe het kan dat er hier een meertje is? Ze vertelt dat er genoeg water in de grond zit. Je maakt een put en pompt het water op. 

Zij heeft hier haar droomwereld nagemaakt. Twee keer  per jaar is er op deze camping een enorm concert en dan komen  duizenden mensen hier naar toe….. lijkt mij ook leuk.  Alles ziet er fantasy uit. The Joshua Tree Lake…ze heeft alles aangekleed met ruches op de toiletten en houten zitplaatsen met macramé plantenhangers  in hardroze en smaragdgroen meubilair. 

Later hebben we een rondje gelopen en er is ook werkelijk een podium, theater, ART en yoga  en alles wat je hier bij een concert nodig hebt. Alles riekt naar Freedom en Love. Het doet eerlijk aan. Het is gemaakt van houten bielzen en gietijzer. Ik (Margré)  moet denken aan Mad Max of de film Waterworld (hoe ludiek in de woestijn)…. De ruimte is onmetelijk groot waar we beiden rustig een kijkje mogen nemen. Het is niet wat wij kennen  in Europa….Wat jammer dat we het feest niet kunnen meemaken. Van 6 tot 9 oktober 2016.

We rijden naar onze plek toe, naast een paar boompjes voor wat schaduw, het is BRAAI heet. Wat een mooie plek, helemaal alleen in de woestijn. Margré gaat douchen en ik loop wat rond.

Een belangrijk punt om even te noemen!! Er lopen hier Tarantula’s (je weet wel die grote spinnen;-0) rond…..en óók ratelslangen………en ook schorpioenen. Dus ik loop wel rond maar ik kijk heel goed waar ik loop. De vrouw van de camping vertelde dat wij ze hier minder snel tegen zullen komen dan in het National Park.  Wat jammer nou…..Na een verfrissende douche gaan we wat lezen, en genieten van de rust, wat een rust.

Eten doen we in de schemering met het kampvuur aan en de aardappelen  worden gepoft in het vuur. Het is intussen aardedonker en de sterrenhemel wordt mooier dan dat we tot nu toe hebben gezien. Hier zijn ook telescopen speciaal om de stars by night te fotograferen. Ik probeer foto’s met mijn spiegelreflexcamera te maken van de sterren hemel. Maar het lukt me niet  (als iemand weet hoe je dat moet doen hoor ik het graag).

 Het stikt van de vliegjes maar het zijn geen stekers. Om negen uur maakt Marcel  ons nestje in het tentje op het dak klaar, kussentjes, slaapzak en een dun dekentje erbij. Een half uur later liggen we hoog en droog (ver van de kruipende beestjes;-) te knorren.

’s Nachts ben ik wakker voortijdig (Margré) en ik denk aan thuis. Zo stil als het hier is …. er is niets aan geluid. Wanneer hoor je dat? Nooit.  Mijn slaap is tekort. Ik denk aan gebroken familiebanden, waardoor mijn broer niet wil meegenieten van deze reis. Ons conflict speelt in mijn hoofd. Ik wil het liefste alles in harmonie. Hij maakt die keuze en het doet me pijn. Er is tijd en ruimte om dat te voelen hoe dat is.  Bovenin ons tentje lijkt alles namelijk overzichtelijker…..Ik ben hier echt en ik slaap pas de ochtend in….