Van de Grand Canyon naar Kingman

28 september van The Grand Canyon naar Kingman

Vannacht niet super geslapen, ik denk (ik weet het zeker) dat dat komt doordat Margré gisteren zo overstuur was. We praten niet zo veel, er is een spanning. Na de cornflakes op naar de Rim Trail. Een parkeerplek zoeken valt niet…. mee het is druk.

We hebben een stukje gelopen maar de sfeer tussen ons is niet goed. Wij kunnen dat gelukkig niet lang zo volhouden, dus we hebben het uitgesproken. Wederzijdse ontkenning triggert ons. Margré ontlaadt door een huilbui.  Er is meer getriggerd en komt verwerking naar boven. Het blijkt van mij en Margré haar kant onbegrip te zijn. De afgelopen moeilijke jaren zijn bij mij en bij Margré nog niet weg. Het is goed om hier weer even bij stil te staan, er rollen tranen bij ons alletwee. Is het zo gewoon om hier te zijn? Nee. He-le-maal niet zelfs.

Gewoon langs de kant van het pad, terwijl Japanners vrolijk de selfiesticks hanteren zitten we te huilen.  Het is prima. We besluiten voor de komende tijd onze “5 minuten gesprekken” weer op te pakken om elkaars gevoelens te begrijpen en te respecteren. We groeien beiden en hier komen we dus nu aan na zoveel jaar.  Zo gaat dat. Deze minuten zijn vrije minuten om behoeften en onzekerheden uit te spreken, waarbij de ander niet onderbreekt, geen oplossingen aanbiedt en alleen vanuit zichzelf vertelt.

Om de liefde te vieren willen we een lekkere bak koffie met een gebakje. Bij het restaurant hebben we een slappe bak koffie gekregen, zonder een gebak. Die kostte ons $7.50. Dus…dat was nog niet echt vieren. Dit hoort bij vakantie. Je neemt altijd jezelf mee.

We hebben  een stukje van de Rim Trail gewandeld, en ik (Margré) heb nog een expo bezocht. Een aantal schilderijen heb ik gefotografeerd. Met name de namen van authentieke Indiaanse kunstenaars-namen leg ik vast voor thuis. Ik voel me geïnspireerd om de gelaagdheid in het gebergte, te gaan vastleggen thuis in mijn schilderijen. Transparanter. Heb al een idee…’opslaan als’ in mijn hoofd. De kleuren zijn in olieverf heel helder.

We kopen twee T shirts met afbeeldingen van de Grand Canyon. Er staat ter plekke  een Hopi House, hetgeen refereert aan de originele bouwstijl van de Hopi Indianen.

We kunnen hier paardrijden. Leuk. Ons hoofd staat er niet naar. Stomme klotebeesten…(nee hoor…). Grapje.

We vertrekken niet naar Sedona (Mexicaans geörienteerd)  omdat we tijd willen winnen waardoor we meer tijd kunnen doorbrengen aan Californische kust en Yosemite. Daar kunnen we ook paardrijden. Sedona stond wel in ons vooropgezette reisplan. We pakken nu de weg via Kingman, hetgeen betekent dat we twee lange stukken moeten overbruggen van in totaal 600 mile. De bestemming is  vandaag  dus Kingman. Deze stad ligt aan de route 66.

Hippie-a-yee…vergane glorie blijkt later. Route 66 is vervangen door Innerstate 40 alhier.

We hebben de Innerstate 40 gepakt, tweebaans snelweg waar je 75 miles of 120 kilometer mag rijden. Zoef zoef….airco aan….dat schiet op. We hebben regen, heftig en wel even ruitenwissers moeten zoeken enzo  hoe het werkt. We hebben onderweg geluncht en zagen de donkere wolken en regen wegtrekken. Zo weids dat je fragmenten kunt zien waar het regent. Landschap verandert. Meer en meer zien we cactussen en krijg je schakeringen grijs-bruin-terra-soms nog wat steenrood. Het gaat hier langzaam over in Mojave- een van de afwisselendste woestijnlandschappen. Steile rotsen, kalksteen, dolomiet, ryoliet en graniet, inktzwarte lavastromen en geelbruine duinen. En dat alles afgemaakt met een strakblauwe hemel.

We zien dat nog niet…want het is zoeken rond de klok van 17 uur naar een KOA camping.

Kortom: we vinden de KOA camping niet.

De reden is dat je snel met je blik verdwaalt tussen alle schreeuwende reclameborden. Ik zie een camping met de naam Cirkels. Hoppa….boeken! Allereerst een vriendelijke ontvangst door een behaarde man en we strunen door de folders hoe je wapens in elkaar kunt zetten…..??!

Dus…we krijgen een plek voor 15 dollar (das bijna niks) en werpen nóg een blik in het kotje. Er hangt een super groot tv beeldscherm met daaronder een pluche bank van oma in zalm/grijs.  Gelukkig liggen er ook twee bijbels open, want daar hadden we even behoefte aan….

We belanden op de tentsite…en merken dat het een verblijfplaats is OOK voor dak- en thuislozen. shit…goedkoop weer….

Nu word ik (Margré) wel even getest op mijn superioriteitsgevoel…als ervaringsdeskundig counseler wil ik me niet begeven in een rol om onderscheid te maken. Ik denk aan Rokus Loopik (dat zal hij bijzonder vinden) als een collega Ervaringswerker in Amsterdam, hoe hij grenzen tussen beslecht. Ik bewonder hem (én de daklozen) om alleen het goede in mensen te zien. Present zijn.

Dus…ik wil even checken waar de restrooms en showers zijn. Op met vernieuwde energie blijft Marcel op de uitkijk staan  en begeef ik mij naar de restrooms waar een nagenoeg blote man op de grond zit zonder tanden. Met skimuts. Ik vraag hem of dit zijn gebiedje is….of ik binnen mag komen misschien. Helder kijkt hij me aan en we hebben contact. Natuurlijk zegt hij en hij vraagt of ik een buitenlandse ben. Ja…en dan komt er een verhaal. Ik ben een kunstenaar vertel ik en hij ook. Ik krijg allerlei afbeeldingen te zien op zijn Ipad en het gaat over voor mij nogal vreemde thema’s….religieuze. En ja…het klopt. Ik bemerk hoe gewoon aanwezig zijn zonder oordeel hem opent. Ik kom niet van hem af. Maar hij belooft me dat het hier veilig is en ik kan douchen zoveel als ik wil….ik betreed echter zijn hokje  niet meer. Het is vies binnen.

Ik vind leuk en ben niet bang.

Marcel wacht en later verplaatsen we dan toch maar een stukje…..de uitdaging kan door ons niet in 1 keer aanvaard worden. We vinden dat niet leuk van onszelf, maar dat hoeft ook niet. Er komt nog een zwerver bij ons kletsen en hij wil een stukje gitaar voor ons spelen. We hebben het over politiek en hij vertrouwt geen enkele politicus. No Obama – is een onbetrouwbare moslim, Hillary en Donald zijn clowns. De verkiezingen zijn al in november en hij vindt dat de Amerikanen de dupe zijn van de machtspelletjes bovenin. Deze man heeft staalblauwe ogen en komt uit Californië. En hij woont nu in een tent.

Marcel spreekt twee backpackers (dus dak- en thuislozen). Hij vertelt dat zij reisden, maar dat zijn vrouw nu zwanger is. Zij verblijven nu onder een gespannen doek. Een dronken man met lange baard en western hoed loopt tegen een deurstijl aan, en verontschuldigt zich aan de paal. Een aantal liters verder zo te merken…zo grappig is het niet.

We besluiten niet kokkerellen binnen dit aangename gezelschap….we drinken wijn en bier. Helemaal aan de buitenkant van het park veiligjes. We zijn daarna  het dorp ingereden en daar zien we een Auto-In. Ofzo…Dat houdt in een parkeerplek met bestelformulier in neonbord links van je. En daar kun je bestellen, en betalen met creditcard en je eten wordt gebracht. Marcel fotografeert het.

Daarna gaan we naar Taco Bell – we eten best lekker in een vrieskast (buiten is het eigenlijk aangenamer). Daar tikken we ons reisverslag verder uit.

We slapen weer vroeg in….het is warm. Alles goed op slot en morgenochtend spreken we  af vroeg te vertrekken.

Naar Joshua Tree National Park