Van Joshua Tree via Los Angeles naar Ventura

1 oktober 2016

Van Joshua Tree via Los Angeles naar Ventura

Vanmorgen zijn we weer vroeg wakker, jammer maar ik ben wakker geworden van onze “nieuwe buren, jongelui”.  Dat blijkt later best oude lui.

Ze zijn gisteravond of vanmorgen vroeg  rond de klok van 4 uur in de ochtend aangekomen en ze maken nogal veel geluid. Ze zijn bezig met een drone…..verschrikkelijk. Het is verboden in dit park. Ik (Margré) laat het over me heen komen, want zo door ons ventilatiegaatje te zien zijn het  zijn vreemde lui.   Daar gaat mijn vooroordeel….nee dit durf ik niet aan om deze mensen aan te spreken.

Jammer van de rust dus we zetten de auto een paar plekjes verderop. Cornflakes met melk en koffie is ons ontbijt. Douchen zit er weer niet in, er zijn geen douches in dit Nationale Park. Om half 9 gaan we met een woestijnwandeling beginnen, een korte wandeling van een mijl of 2, 2.5. Bij het begin van de wandeling word je gewaarschuwd dat je veel water mee moet nemen. Het is vroeg maar ook al heul erg warm. Heul erg warm…. Een graad of 27 of 30 is het zeker wel. De wandeling start gelijk al met hele mooie bomen, volgens Margré Californische Palmtrees. Mooiiiiiii! We fotograferen het maar het blijft maar een foto….

Ik geniet hier van de rust. Ik heb nooit geweten dat de woestijn zo een schoonheid of diversiteit bevat.  Als we in Zion en Bryce de rode koper qua kleur  aanwezig vonden, is Joshua Tree met name zilver. Het is hier de helderheid, het schone, het zuivere en het licht.

De woestijn is niet opdringerig en de ronde vormen van de rotsen doet me denken aan de Flinstones. Iedere keer denk ik Fred en Wilma te zien verschijnen…toch niet. Die hadden we al gezien… Wat we wel zien verschijnen, zijn gaten in graniet gemaakt door de indianen. Een andere stam hebben daar eeuwen lang geleefd. Die diepe gaten werden gebruikt  om  meel te stampen, kruiden te malen  etc. Zover bekend was de woestijn voor hen een walhalla van medicijnen. Er staat veel uitgeschreven over hun gebruiken in de bewegwijzering.

We denken ergens een tarantula te zien in een schuilgaatje met een heel webbennetwerk. Marcel staat helemaal te flippen. Ik sta een beetje beverig  te kijken…er komt uiteindelijk een klein spinnetje uit tevoorschijn. Brrrr….hahahaha. Gefopt. We hopen daarna de dikhoornschapen tegen te komen. Het worden hagedissen en een soort leguaan van 1,5 centimeter. Dus…vette winst.

We komen aan in Mastodon Peak. Het is te heet om helemaal omhoog te klauteren. Tevens ben ik niet zo dol op vergezichten, want ik houd van detail. Marcel slaat hem ook over. De hitte speelt ook hem parten.  Het landschap verandert van zachtbruin  en zandkleur naar geel, zachtroze en melkwit. Hier komen zulke aparte blaadjes voor aan de takken van bomen. Heel lieflijk als een klaverblad maar daaronder een vuile stekel. Het is bijna fluoriserend groen.

Cactussen zoals de teddy-bear cactus verraden al een beetje wat voor een knuffelig uiterlijk deze plant heeft. Een werkelijk mooie wandeling is die naar Oasis Palm Trees hier 12 kilometer verderop. Daar is een oase gecreëerd en daar had ik graag  naar toe gewild. Maar 12 kilometer in deze verzengende hitte is te veel gevraagd.

We stuitten nog op een goudmijn. Door ouderdom in deze elkaar gestort. Het gedeelte buiten de mijn wordt gerestaureerd.  Zo ongelooflijk dat mensen daar in die hitte zijn gaan delven. Er werd zo 1,5 eeuw geleden hier hard gewerkt. En precies….daar….wat zijn mensen toch vindingrijk. Geen druppel water in de omgeving te vinden. In onze ogen….en onze ogen zijn natuurlijk beperkt.

Mijn voeten hebben nu al de afdruk van de slippers op mijn huid gebruind. Het is tijd om te gaan.

Na de wandeling zetten we een plaats Ventura in de tomtom en we gaan rijden. Veel rijden vandaag maar ik  (Marcel) heeft er wel zin in.  Het fijne van rijden is dat ik kan schrijven op mijn gemak en het is in de auto lekker koel (Margré).

Vanuit het park rijden we gelijk de Interstate 10 op, de drukte is  te merken. Mensen rijden hier iets meer gehaast, maar er wordt niet getoeterd of handgebaren gemaakt als er iets niet goed gaat. Met een gemiddelde snelheid van 75 mijl per uur leggen we al snel veel km af. Langzaamaan komen we in de buurt van de miljoenenstad Los-Angeles. De drukte neemt toe en de hectiek ook. Voor de grote stad zien we een veld vol met windmolens. Echt velden en velden….Het  is een bekend  voor ons  dat de staat Californië veel aan het milieuverbetering en duurzaamheid  doet. Alle afval hier wordt gerecycled.

We rijden 75 mijl per uur en kijken vrolijk om ons heen……opeens zie ik voor mij OP de SNELWEG een vrachtwagen nagenoeg stilstaan……. Margré gilt het uit en ik ga vol in de remmen en ik zie achter mij een vrachtwagen ook uithalen naar de volgende baan. Gelukkig remde ik op tijd….de vrachtwagen rijdt 20 mijl per uur!!!!!!

We kunnen snel inhalen en we puffen en hijgen nog even na, dat was schrikken. Schrikken? Ik Margré zit een uur later nog effe na te shaken.  Wat een imbeciel.

Wat zit een ongeluk toch in een klein hoekje….en zijn we gered.

We zien echte showrijders …een man en een vrouw op een shopper helemaal uitgedost en later een soort bende-achtige groep met groene jasjes. Allemaal Harley Davidson rijders.  We kijken ons ogen uit en lachen wat af om de grote donkere Amerikanen met enorme sigaren in hun hoofd. Los Angeles heeft natuurlijk Hollywood, maar hier op de weg lijkt het ook of we in een film zijn beland.

Wat verandert hier de sfeer naar het stedelijke. Weg met het sympathieke plattelandsgevoel. Opeens is de weg 8 baans! Ogen en oren te kort. Veel veel veel reclames…..bedrijvigheid…..

We eten twee maal onderweg bij Taco Bell en pauzeren uitgebreid. Kopen bier bij de Liquir Store. Heineken. In een papieren zak.

Ventura Beach Resort wordt onze nieuwe bestemming. Het is een stad langs de kust en we zullen voor het eerst de oceaan zien. Deze campingground kost ineens 66 dollar in plaats van 20/25. Zoooooo….wel inclusief ontbijt.

 En…het staat als een sardientjesblikkie zo vol met mega grote uitgedoste campers, barbeques, een auto in een auto, ingebouwde bruynzeelkeukens als tweede buitenkeuken, kinderen in kleine elektrische range rovers auto’s…..Swingarm als steun voor de bbq achterop de bumper van de caravan, een hangend buitenterras vastzittend aan de camper…..we kijken ons ogen uit. Heeeeeel veel honden…geen katten. Bijna allemaal obesitas honden. Zielig.

Let wel: wij denken dat mensen  hier gewoon een weekendje weg zijn. Er is een circuit met racewagens naast ons, verjaardagsfeesten, kinderfeestjes, highway 101 op 10 meter afstand van onze slaapplaats, een trein die voorbij raast. Genoeg geluid dus…..

Achter een camper hangt een 4 wheeldrive pick-up, bovenop het dak een boot met twee surfplanken, achterop de pick-up twee fietsen. In de ochtend worden de pick-ups gestart voor vermoedelijk de airco, waarbij de mensen met large plastic bekers koffie samen staan te drinken. Mannen uitgerust  met zonnebrillen, vrouwen met een paar honden/kinderen.  De sprinklers houden de gazons groen, en sproeien willekeurig water. Mazzel als je er niet bovenopzit.

De pickups zijn zo verhoogd dat de kinderen bijna niet meer in de auto kunnen komen…..hebben een ladder nodig. Dus.. de trekhaken moeten worden verlaagd om de caravan te kunnen trekken.

Wat anekdotes dus.

In de avond  gaan we eten bij een Himalya restaurantje. Even wat anders: Indiaans-Tibetaans. Lekker.

Vermoeid kruipen we bovenin ons mandje. Slapen direct in.