Richting the Grand Canyon

Richting the  Grand Canyon

Vannacht super lekker geslapen, gisteren avond heb ik op onze globale route gekeken. We kwamen er achter dat we een dag “winst” hebben. Dus vandaag een relaxdag, alle indrukken verwerken en ook huishoudelijke zaken verrichten. Tanken, de was doen, blog schrijven, naar huis bellen en foto’s heen en weer transporteren. Een gewone rustige dag, met zo min mogelijk rijden.

Ik (Margré) wordt wakker en ga plassen in de restrooms vlakbij. Zijn dit kermisattracties hier….?!? het feit dat de campers hier net cruiseschepen zijn,  zijn ze hier uitgerust in fantasy-achtige schreeuwende kleuren en opschriften… het lijkt echt op kermiswagens in mijn referentie, maar zijn het niet.  Ik vind het super super lelijk, al is dat onbelangrijk…ik ben meer verbaasd.  De enige vraag die bij me opkomt als ik verwonderd een rondje over deze camping loop, hoe leuke mensen zo een wansmaak hebben kunnen ontwikkelen. Wat voor zelfbeeld zit hier achter… ?

 Het bederft (al heb ik daar geen last van) het voedende spirituele karakter van het landschap. A land to inspire our spirit…. Ik kan mijn ogen niet van die enorme misbaksels afhouden. De sparren staan er bij of ze er geen deel aan nemen….ik doe mee.

Veel mensen laten hier een hond uit. Hondenpoep wordt opgeruimd. 

De was draait al snel, gelukkig want anders hadden we onderbroeken om moeten draaien….Een warme douche en een lekker ontbijt. Samen slaan we de omgeving gade. We staan op een RV Campground met diverse  grote voertuigen. Eentje valt echt heel erg op.  Het is een touringcar zoals wij die ook kennen maar dan met 24 slaapplaatsen aan boord. Je kan de kleine raampjes tellen. Deze bus komt uit Alaska, dat staat op de nummerplaat. Op de bus staat een reclame van een Rotel, sterk gevonden. Een rijdend hotel. Er staat ook een aanhanger/camper waar voorin de eigenaars slapen en wonen en achter in staan de paarden.

De foto’s op het blog zetten is een lange en frusterende  bezigheid.  De verbindingen zijn gewoon te traag voor al die foto’s. Maar gelukkig zijn er wel veel gelukt. Margré is intussen met haar zus en moeder aan het bellen. Bij ons is het middag en bij hen is het avond. Het is ongelofelijk maar we bellen voor niets, via whats app. De verbinding is niet super maar het kán. Ik (Margré) vindt het heel fijn om iets van het thuisfront te vernemen. Voor mijn gevoel ben ik al een maand weg (!).  Alles gaat thuis prima.

De lunch gaan we nuttigen in het Nationale Park. Waar we vanavond gaan slapen is nog niet  duidelijk. Eigenlijk zijn er maar twee in het park en die zullen vast  vol zijn. Er is er 1 buiten het park, waar wij nu vandaan komen. Maar eerst nog pinnen bij de Local store en direct tanken. De 3,5 liter motor lust wel wat. Mijn giropasje  wil niet werken bij de tankautomaat. Het apparaat vertelde dat ik mij moet melden bij de office. De vrouw achter de balie neemt mijn pas en zet de tank open. Later kom ik terug om mijn pas op  te halen en te betalen, handig systeem.

Bij de ingang van het park krijgen we te horen dat de Campgrounds vol zijn…..dat is pech. We besluiten toch naar een camping te rijden en daar te vragen waar we nog kunnen slapen. Misschien weten zij meer. Bij de office van de camping staat  een bord met vol, mijn vertrouwen zakt in mijn schoenen. Maar nee hebben we, de man bij de bali geeft aan dat hij vol zit maar gaat kijken of er iemand heeft gecanceld……..fingers crossed…….YES HOEZEE we hebben een plekje in het park!!

 Wat een geluk. Het is een super plekje, kampvuurplaats en een picknicktafel en in de bossen. Een lekkere plek om te lunchen, Margré verast mij met een gevulde omelet…. wat kan die griet toch lekkere dingen maken. Dat beaam ik (die griet).

Wel,

Ik Margré heb behoefte aan een tukkie. Alle indrukken bij elkaar maken dat ik energie nodig heb om het een plek te geven. Mijn lichaam geeft een stop aan. Hoofdpijn is onaangenaam – ik herken het van mijn ziektegeschiedenis als trigger. Marcel geeft aan dat hij het uitzicht naar de Grand Canyon wil bekijken. Dit heet de Rim Trail – een stukje althans.  The Grand Canyon wordt opgesplitst in een zuidrand en noordrand van het gebergte. Het is ongeveer 29 kilometer in de breedte, lengte is 446 kilometer en 1,6 kilometer diep.  Dus… de stenen op de bodem zijn 2,000,000,000 = biljoen jaar oud.  Het is zoó indrukwekkend…dit te weten. We zijn als soort bezig om de aarde naar een faillissement te brengen, maar is dit eigenlijk wel mogelijk?

Nou ja…even ter info. Dit is zo bijzonder om te zien hoe de aarde werkt. En wij dus als mens ook…wij zijn een folder aan het uitpluizen.

uhm….ik werk  met bewustzijnsprocessen vanuit de natuur…en daardoor trek ik overal verbanden. Zo moge duidelijk zijn.

Twee biljoen jaar geleden zijn  een landbodem en een  oceaanbodem over elkaar  gaan schuiven. De opening of geul  is opgevuld met oceaanwater. Daardoor heeft het water  sediment achtergelaten, dit heet   limestone. Dus oceaanleven is hier in fossiele vormen op de bodem terug te vinden. 70 miljoen jaar geleden heeft zich de Rocky Mountains (stuk hoger in Amerika) gevormd en daardoor is de ene plaat over de andere heen geduwd. Het resultaat is  dat 5 miljoen jaar geleden de Colorado River uit Rocky Mountains naar California stroomde en die heeft het zachte limestone/ sediment uitgesleten. Hoe dieper de rivier stroomde, hoe meer de weer en wind mogelijkheid hadden om   invloed uit te oefenen op de werking van erosie.

 Twaalfduizend jaar geleden was er een ijstijd. Dat is dus kort geleden…. Jawel. Toen had de Colorado River 10 keer het volume van nu. Het resultaat is de Grand Canyon zoals hij er nu bij ligt.  Machtig. Wij als Marcel en Margré staan op de South Rim en dat was  de oceaanbodem.

Is dat te bevatten? Wij zijn alleen verwonderd. Gepast respect. Stoppen met beredeneren en ervaar.

De Rocky Mountains hebben de staat Utah, North Arizona, West Colorado en een stukje van New Mexico zijn omhoog gestuwd. Beweging. Krijg dat maar eens voor elkaar.

Genoeg hierover.

Ik slaap en Marcel vertrekt. We nemen wat gegevens door. Het is een uur of drie in de middag. Ik besluit om naar de rim te lopen, de bewegwijzering is perfect. Na een half uurtje lopen zie ik de rand (de Rim). Hier staan wel hekken en het is druk, het blijkt dat veel mensen over het hekje heen stappen voor een mooiere foto. Ik besluit een rondje te lopen, langs de Rim en dan terug door het bos. Onderweg kom ik een vrouw tegen die rustig met oordopjes in zit te luisteren naar muziek, maar wel op de rand van het ravijn. Ik maak een foto van haar en ik vertel het haar dat ik dit gedaan heb. Zij vraagt waarom, ik vertel dat ik het zo bijzonder vind dat zij hier rustig kan zitten op de rand. Ze moet lachen en we praten nog wat, ik heb haar email adres gekregen om de foto van haarzelf door te sturen. Ik heb nog een half uur langs de Rim gelopen en ben toen door het bos terug gelopen. Onderweg kwam ik een stuk of 5 mule deers tegen, onwijs…….. Langzaam iets dichter bij en gelukkig had ik mijn tele lens op mijn camera vast zitten. Ze schrokken elke keer als ik bewoog maar voor de rest grazen ze gewoon verder alsof ik er niet ben. Daarna op naar Margré.  

Dus…als ik wakker word kijk ik op mijn klokje en het is half 6!! Dan…. realiseer ik me dat het bijna donker is en Marcel ergens hier ronddoolt. Al een uur of drie.  Over een half uur is het donker.  Fuck! Is er iets met hem gebeurd? Ik raak he-le-maal in paniek. Zo….dat is érg lang geleden. Mijn hele lijf staat in brand. Ik heb pijn en  angst doorboort me. Pffff…..waar ga ik zoeken? Ik realiseer me dat ik drie uur heb geslapen niet weet in deze wildernis waar Marcel zich bevindt. Na vier keer mobiel bellen tegen beter weten in, bekruipt mij een uiterst onaangenaam gevoel…..afgrijselijk.  Dus ben ik wel wakker ondertussen…ik voel me kwaad en opgefokt.  Even lig ik te wachten in onze Jucy, alwetende dat ik rustig moet blijven. Na 20 minuten lukt me dat niet en ik sluit de auto  en besluit te wandelen richting de Park Ranger.  Hij weet welke richting de trail gaat en hoe ik kan gaan zoeken. In de wetenschap dat straks alles aardedonker is wacht ik niet. Op het moment dat ik mijn trip inzet zie ik een figuur in de verte die zwaait en triomfantelijk aan komt lopen.  Helemaal blij….. Hij is er altijd…..het kostte wat meer tijd. Ik huil om mijn vet opgekropte spanning te ontladen. Ben totaal overstuur…..het maakt oude wonden vanuit mijn angststoornissen ook voelbaar. Achteraf blijkt dat mijn klokje een uur vooruit liep. Hij stond nog op de tijd van Utah en niet die van Arizona. Mijn telefoon gaat bij deze in de afvalbak… Maar goed….de rest is bijpraten, uithuilen en de bedoeling hierachter deze gebeurtenis ontrafelen. ’s Avonds vallen we beiden vermoeid in slaap….